Cameroon it is!

8 augustus 2017 - Limbe, Kameroen

"En? Heb je nog vakantieplannen? Jazeker! Ik ga vrijwilligerswerk doen met apen in Kameroen! Huhhhh?! Kameroen? Hoe kom je daar nou bij? Ja, dacht weer eens wat anders dan met je strechertje aan de Costa del Sol. " Nee, alle gekheid op een stokje, ik heb deze keuze natuurlijk niet zomaar gemaakt. Velen van jullie die mij kennen weten dat ik mijn hand niet omdraai voor een klein avontuurtje. De wens om vrijwilligerswerk met dieren te doen was er altijd al en toen de gelegenheid zich voordeed (althans, veel keus had ik hier niet in) wilde ik deze kans om mijn wens in vervulling te laten gaan niet laten schieten. Na wat grondig speurwerk op Google kwam ik bij het Limbe Wildlife Center uit. Een stichting dat allerlei soorten apen helpt, verzorgd, behandeld en als het even kan ze weer terug de natuur in stuurt. Naast het feit dat deze stichting mij gelijk aansprak is het mooi meegenomen dat het betaalbaar is. Veel reizen die ik gezien heb online vragen een bedrag daar krijgt een paard de hik van. Of een aap in dit geval;) Voor dat geld kan je beter met je reet op Ibiza bij de Blue Marlin gaan zitten kanen. A fin, ik had dus mijn keus gemaakt en kon ik niet meer wachten tot ik uiteindelijk mocht gaan. 

En dan ineens is het zover. Zaterdag morgen om 04:00 uur ging de wekker. Met man en macht had ik die vorige avond tot 00:00 uur mijn backpack volgepropt maar ook weer 6x opnieuw ingedeeld. Dus om nou te zeggen dat ik gelijk naast mijn bed stond, mwa... MAAR... Ik ging eindelijk naar Kameroen!!:) om 04:30 uur werd ik opgehaald door mijn lieve papa en mama. Ook zij waren net zo fris en fruitig als ik;) Ik gaf Kaat nog een laatste dikke knuffel en ging richting Schiphol. 

Eenmaal bij aankomst heb ik ook papa en mama een dikke knuffel gegeven en dropte ik gelijk m'n bagage af bij zo'n supersonisch bagage incheckband. Alles verliep heel soepel. Nu ik toch nog even tijd had ging ik maar even een theetje halen. "Dat is dan €5,- alstublieft" zei de lieftallige dame achter de toonbank. Huhhh?! €5,-? Op je muil wilde ik zeggen! Maar heb het toch maar niet gedaan. Snappen die Amsterdammers toch niks van. Bezopen zeg die prijzen. "Nooit geen geld!", maar toch doe je het;). Toen ik dus zo van mijn theetje aan het nippen was begonnen die zenuwen toch wel weer een beetje te komen. Moet ik toch weer zo'n kist in in m'n eentje. Nee, m'n hobby zal het nooit worden dat vliegen. 

Toen ik eindelijk in het vliegtuig zat, zakte de spanning langzaam weg. Dat vond ik wek gek. Normaal zatbik nu toch wel hyperventilerend in een zakje te blazen. Maar nu ging het dus goed! Ik moet zeggen dat het personeel van KLM wel enorm aardig en belangstellend was. Dat stelt me dan toch wel gerust. Ook zat er een lachende baby met 2 van die hazentandjes schuin voor mij waar ik het goed mee kon vinden. Hele diepzinnige gesprekken hadden we;). 

En toen zat het eerste deel erop! Ik was aangekomen op het vliegveld van Parijs. Charles de Gaulle. Man, man, man wat een joekel van een vliegveld is dat zeg. Niet normaal. Ik moest zelfs met de bus naar een andere gate! Eenmaal bij de juiste gate aangekomen moest ik nog "even" door de paspoortcontrole. Ik blijf me altijd verbazen dat op dit soort momenten 2 van de 10 hokjes open zijn. Maar goed, ik klaag niet! Ik had nog ruim de tijd. En tenslotte zat er in een van die hokjes een leuk uitziende gozer. Aangezien de kans dus 50% was dat ik bij hem zou komen was ik al even mijn beste lach en "merci" aan het oefenen. Een half uur later was ik eindelijk aan de beurt, wat denk je? Gooien ze 2 extra hokjes open! Had ik weer zo'n chagrijnige fransoos aan m'n broek hangen. Ja merci zei ik wel, maar die lach liet ik even achterwegen;). Ik moet wel toegeven dat het een indrukwekkend vliegveld is. Gelukkig kon ik de aanbiedingen van de vrouw die me bijna aanviel bij de shops goed weerstaan aangezien ook zij op zo'n groot en dus internationaal vliegveld als Charles de Gaulle stug frans bleef ouwehoeren. 

Uiteindelijk mocht ik boarden voor de volgende vlucht richting Kameroen. Ik moet wel zeggen dat ik behoorlijk opviel met m'n donkerblonde vlecht. Ik keek m'n ogen uit naar wat deze mensen allemaal aanhadden. Bij een man zag ik een zwart slangen leren jackie en de vrouwen hadden allemaal strakke pakjes aan waar zelfs Kim Kardashian jaloers op zou worden. Ook hier werd mijn spanning een beetje afgenomen door een paar kameroenezen die voor mij het vliegtuig in liepen. Ik verstond er geen bal van met mijn steenkolen frans, maar die lach van die vrouwen werkte ook aardig op mijn lachspieren! Je kan het een beetje vergelijken met 20 ballonnen die je tegelijk piepend laat leeglopen. Hilarisch! Hahaha. In het vliegtuig zelf had ik een top plek! Lekker bij het gangpad zodat ik kon gaan en staan waar ik wilde. Iedereen om mij heen leek elkaar te kennen. Het was een grote familie in dat vliegtuig. Echter bleef de plek naast mij maar leeg. Dus ik had mijzelf al rijk gerekend met een extra stoel. Score!! Even later zag ik een "iet wat" gezette dame snel nog instappen. Ik dacht nog "daar zal je maar naast moeten zitten de hele reis, 7 uur lang". Nou, je voelt hem natuurlijk allang aankomen. Ze keek me aan en wees naar de lege plek naast mij. Terwijl ze ging zitten zag ik beide armleuningen plaatsmaken voor haar rondingen. Het paste allemaal maar net! Ook met eten stond haar tafeltje i.p.v. horizontaal in een diagonale positie en moest zij uitkijken dat de kip met rijst niet rechtstreeks in haar schoenen terecht kwam. In mijzelf heb ik stiekem wel een beetje gelachen om haar, maar heb ook enorm gelachen met haar! Wat een leuk wijf, Tiffany is haar naam. Ook zij reisde alleen en ging vanuit New York op familiebezoek naar Kameroen. We hadden veel gemeen en ze had enorm veel humor. Toen we eenmaal onze bagage hadden gaven we elkaar nog een laatste knuffel en gingen onze eigen weg. In het vliegtuig had ze me al gewaarschuwd voor de "deo-loze" mensen. Nou, dat heb ik geweten. Mensen kinderen, niet normaal. Ik blijkbaar niet gebruikelijk hier. 

Anyway, als een bepakt ezeltje ging ik naar buiten waar Robinson op me stond te wachten. Ik liep de trap af naar de afgesproken plek, maar geen Robinson. Heb ik weer, sta je dan met 20 dezelfde uitziende mannen die aan je staan te plukken en ineens allemaal je naam weten. Ik moet zeggen dat ik op dat moment wel even dacht "waarom ging ik dit ook alweer doen?" Gelukkig zag ik ineens uit de menigte iemand met een verfomfaaid briefje met mijn naam erop. Deze beste man genaamd Jack begon gelijk over het Wildlife Center en zei dat Robinson het erg druk had met andere dingen... hmmm. Erg veel keus had ik niet echt. Om er zeker van te zijn dat ik met de juiste man meeging had ik even mijn contactpersoon in Nederland gesmst. Gelukkig, alles was goed. Nadat ik gekalmeerd was van het spektakel van zojuist viel ik gelijk in de volgende verbazing. Nou ben ik toch aardig wat gewend en in best veel landen geweest, maar zoiets als dit had ik toch niet eerder meegemaakt. Mijn God wat een land. Alles om me heen was vervallen of niet af. Ook was het vreselijk druk Om ons heen schoten de scootertjes met speciaal gefabriceerde parapluutjes voorbij. Nou ja, bouncend want een weg kan je het niet noemen. En uiteraard met 3 of 4 man erop. En met kinderen zelfs meer.  Ik merkte dat ik als blanke daar toch volle zalen trek. Overal braken mensen hun nek bijna, omdat ze verbaasd waren wat ze zagen zitten in die auto. Ik kan het eigenlijk ook niet goed beschrijven wat er door me heen ging op dat moment. Het enige wat ik kon doen is vol verbazing naar buiten kijken. Volgens mij moet je zoiets ook echt zelf gezien hebben wil je dit begrijpen. Deze rit was trouwens ook niet niks. Het was zo'n 4 uur bouncen naar Limbe. Ik was wel opgelucht en blij toen we er eenmaal bij het vrijwilligershuis waren. 

Het huis zelf staat in een rustige wijk met een groot hek erom heen. Ik werd gelijk blij verwelkomt door Romeo en Mama, de 2 honden en Asha de kat. Ook heb ik kennisgemaakt met de andere vrijwilligers: Teun (NL), Konstance (DU), Rosalie (VS) en Armal een local van hier. Hele vriendelijke mensen allemaal. Ook hier ga je back to basic en moet je even een knop omzetten (zeg maar een flinke knop). Geen warm water, wc doorspoelen met een emmer water en alles is open dus het lijkt alsof je midden in de natuur slaapt. Dat laatste leek me juist wel prettig. Wat ook fijn is, is dat er altijd iemand ons huis bewaakt en dus heel de nacht op blijft. We hebben deze avond nog wat gekletst op de veranda en ben daarna lekker naar bed gegaan. In mijn bed heb ik deze bizarre dag nog even de revu laten passeren en viel later in slaap.

Foto’s

17 Reacties

  1. Mike (Bob):
    8 augustus 2017
    Sounds like adventure, Iike! Leuk om te lezen. Heel veel plezier!!
  2. Michelle:
    8 augustus 2017
    Gaaf Helen!
    Veel plezier en super goed!
  3. Vince:
    8 augustus 2017
    Woah! Wat een trip (letterlijk en figuurlijk!). De reis is avontuurlijk van start gegaan! Super stoer wat je doet =)
  4. Wendy:
    8 augustus 2017
    Super leuk om te lezen wat je gaat doen en wat je gaat mee maken. Heel veel plezier
  5. Corine Klootwijk:
    8 augustus 2017
    WoW Meis wat een avontuur al. Ben jij een stoere meid zeg! Leuk om te lezen ik blijf je volgen. Heel veel plezier en geniet!
  6. Nico:
    8 augustus 2017
    Nou Len, leuk verhaal hoor. Ik blijf je volgen. Ik ben alleen bang dat ik het nooit ga ervaren :-)
  7. Nick Stubbe:
    8 augustus 2017
    Hoi Helen,
    Mooie reis. Geniet er lekker van.
    Liefs Nick
  8. Ingrid huijskens:
    8 augustus 2017
    Heel leuk geschreven Helene. Vind het echt stoer van je. Heel veel plezier en win blijven je ook volgen. Gr
  9. Marianne Kraaijeveld:
    8 augustus 2017
    Ha lief buurmeisje, wat een avontuur ga je weer tegemoet. Ik ga en blijf je volgen. Hou je haaks ik ben trots op je en geniet jij vooral van al het moois daar in Kameroen❤
  10. Rencia:
    8 augustus 2017
    Veel plezier meis. Super stoer van je. Xx rencia
  11. Jenneke:
    8 augustus 2017
    Jeetje wat een gaaf avontuur , zo zit je de ene vakantie in luxe en de andere back to basic!
    Hou je taai.
    Ik kijk uit naar je volgende verslag!
  12. Kim:
    9 augustus 2017
    Toppertje! Ik kan al niet wachten op het volgende verslag! DIKKE KUS STUK!
  13. Rob:
    9 augustus 2017
    Wat ontzettend gaaf Helene, een geweldig verhaal.
    Heel veel plezier!!!!
    Ik blijf je volgen xxx
  14. Merel:
    9 augustus 2017
    Geweldig dat je dit doet Hellie! Superleuk stuk ook en nog heel veel plezier:)!! XX
  15. Tessa:
    9 augustus 2017
    Hey Helene, wat een leuk stuk zeg! Veel plezier daar!
  16. Helene:
    9 augustus 2017
    Super bedankt voor alle leuke reacties!!☺️ Doet me echt goed om dit allemaal terug te lezen. Inmiddels heb ik weer een nieuw verhaal geschreven! Xxx
  17. Hetty Dalm:
    9 augustus 2017
    Wat een avontuur Helene en dit is nog maar het begin.
    Ik ben benieuwd naar het vervolg, want je schrijft leuk.