What doesn't kill you, makes you stronger

Zo! Een dagje niks doen op je vakantie is ook niet verkeerd!:) Even lekker relaxen en bijkomen. Zoals ik eerder al zei was ik de vorige avond op tijd naar bed gegaan en was mede daarom toch weer vroeg wakker. Uiteraard stonden ook de hanen weer de longen uit hun lijf te kakelen dus ben ik maar lekker een eitje voor mezelf gaan bakken. Er stond voor mij niet echt iets op de planning, maar ik wilde nog wel graag foto's maken van de omgeving. Ook had ik gezien dat er in de buurt veel kinderen zijn. Vanuit Nederland had ik al bellenblaas voor de zekerheid meegenomen in de hoop dat ik daar een paar kinderen blij mee kon maken. Nadat ik even rondgelopen had, zag ik het groepje kinderen staan die ik altijd tegenkom onderweg naar het Wildlife Center. Ik vroeg aan de kinderen of ze wilden spelen en ze sprongen een gat in het dak van blijdschap. Ik haalde mijn bellenblaas uit m'n zak en ze gingen spontaan gillen! De vraag of ik ze blij kon maken hiermee was dus nogal een understatement. Jeetje mina, heb nog nooit zoveel kinderen zo blij gezien met een bellenblaas. Ze waren helemaal door het dolle heen en gingen als een gek achter alle belletjes aan. Er zat ook een meisje tussen die nog maar net zelf kon staan. Door al het drukke gedoe van de andere kinderen viel ze op haar bibs en zetten ze het op een krijsen. Gelijk schoot een van de andere kinderen die nog maar net een kop groter was dan zij naar haar toe en nam haar als een echte moeder op zijn rechter heup. Hij "wiggelde" haar een paar keer heen en weer tot haar krokodillentranen waren opgedroogd en zette haar vervolgens neer zodat hij snel weer achter de belletjes aan kon rennen. Zo schattig! Je kan echt zien dat de oudere kinderen goed voor de wat kleinere zorgen. Ik denk dat dit met de paplepel wordt ingegoten en dat ze op deze manier papa en mama af en toe even moeten ondersteunen bij het onderhouden van het gezin. Ik voelde me wel echt even behoorlijk verwend zo. Als je ziet waar ze wonen en waar ze moeten spelen dan ben ik echt heel blij dat mij wiegje in dat kleine kikkerlandje heeft gestaan. Al moet ik zeggen dat deze kinderen volgens mij niet minder blij zijn ofzo. Ze weten eigenlijk  niet beter en leven gewoon op en andere manier dan dat ik gewend ben. Ik hoop dat ik dat laatste goed ingeschat heb...

De volgende ochtend begon ik bij de enige afdeling waar ik nog niet gestaan had en dat was quarantaine. Ik had wel eens die "enrichments" gemaakt voor de chimpansees waar ik eerder over vertelde, maar had hier nog niet gewerkt. Het is echt een bijzondere afdeling waarbij elk dier enorm veel aandacht krijgt. Ze doorlopen allemaal een soort rehabilitatieprogramma waarbij we ze klaar willen stomen voor de jungle. Om de chimpansees even als voorbeeld te gebruiken, zij moeten leren weer een echte aap te zijn. Ik kwam er dus achter dat die kleine kooitjes waar ze inzaten op het vliegveld hun huis bleek te zijn. Ze hebben hier maar liefst 28 jaar ingezeten. 28 jaar! Het gevolg hiervan is dat ze niet met een grotere ruimte om kunnen gaan en hun botten vergroeit zijn waardoor ze een stuk kleiner zijn dan normaal. Ook moeten we ze leren eten aangezien ze etensresten van de mensen gewend zijn en zelfs bier hebben moeten drinken. Nou ik kan je vertellen, je hart breekt als je recht in de ogen van zo'n beestje kijkt. Wat zijn die beschadigd. Hier is gewoon absoluut geen verklaring voor te vinden en de mensen die dit gedaan hebben mogen heel hard gaan rennen, want als ik ze tegenkom kunnen ze voor de rest van hun leven alleen maar door een rietje eten. Ook werd er die middag een kleiner aapje gebracht die als huisdier gehouden werd. Het beestje is nu zo'n 1,5 jaar oud en de mensen die hem brachten gaven aan dat die wat begon te bijten en dat ze dat bij de vorige ook al hadden. Ja! Gek he! Het zijn wilde dieren! Hoe was ook al weer dat spreekwoord met die ezel?! Iets met 2 keer stoten ofzo?! Dat soort mensen zou je echt wel even door elkaar willen schudden en dan zeggen "zo, kijk maar even hoe de baas het doet, hèèè, vuilniszakken!" 

Omdat ik nu alle afdelingen gehad heb, mag ik kiezen welke afdeling mij het meeste aanspreekt. Ik heb gekozen voor quarantaine en de gorilla's. Quarantaine omdat het mij zo raakt en de gorilla's eigenlijk om dezelfde reden. Ze hebben m'n hart gestolen. Prachtige dieren. Nou is er helaas wel (letterlijk) roet in het eten gekomen wat betreft deze planning, want afgelopen nacht ben ik ontzettend ziek geworden. Waarschijnlijk een voedselvergiftiging wat mij de hele nacht wakker heeft gehouden. Als ik maar een slokje water nam, kwam het er met macht 5 weer uit. Niks kon ik binnenhouden. Zowel van onder als van boven ging het helemaal mis. En ja hoor, het kan ook allemaal tegelijk. Man, man, man, wat heb ik mij ellendig gevoeld op de plee met een emmer voor m'n neus. Toen ik een soort van leeg was lukte het me wel om een ibuprofen binnen te houden en ben ik weer gaan slapen. Helaas was het de volgende ochtend weer hetzelfde verhaal. Je wil dan tegen je lichaam zeggen "nou, volgens mij kan er nu niks meer uit", maar daar denkt je lichaam dan toch anders over. Gelukkig ging het na weer wat slapen ietsjes beter. Langzaam probeerde ik de zakjes ORS die ik meegenomen had naar binnen te werken in de hoop dat dit ook daar bleef. En dat was gelukkig ook zo. Nog steeds heb ik een naar gevoel in m'n buik, maar de controle is weer een beetje terug. En gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen die me helpen en verzorgen. Ja, ook dit kan helaas gebeuren als je van die gekke reizen maakt;). Maar goed, what doesn't kill you, makes you stronger, toch?

Ik ga kijken hoe ik me morgen voel en ik hoop dat ik toch nog even kan werken. Ik heb nog maar een paar daagjes! De 2 weken zijn voorbij gevlogen. Ten slotte heb ik ook nog allemaal stroopwafels die ik moet uitdelen strakjes waar de verzorgers gek op zijn!;) en ik kan hen natuurlijk niet teleur stellen.